Երբ սիրում ես

Երբ սիրում ես, չես խուսափում
Պատմել ի լուր աշխարհին՝
Ինչքան սիրուդ գրկած տանես,
Չես հոգնի ճանապարհին։

Երբ սիրում ես, չես վախենում
Կյանքդ խլող վտանգից,
Սիրտդ էլ կտաս սիրուդ համար,
Ու կազատես փորձանքից։

Սիրող սիրտը զորացնում է
Դուրս մարդկային ուղեղից,
Առյուծ կանի, անգամ, եթե
Թույլ ու փոքր ես մժեղից։

Երբ սիրում ես, չես մտածում՝
Ինչ կխոսեն քո մասին,
Որ փորձում ես աստղերն անցնել,
Իր հետ հասնել մինչ լուսին։

Սիրող մարդը հասկանում է`
Սիրտը թանկ է ավելի,
Թե հասել ես նրա սրտին,
Հոգ չեն էլ աստղ ու լուսին։

Սիրող սրտով դու կհաղթես
Ամեն զորք ու թշնամի,
Ամեն գին էլ կվճարես,
Թե ունես սիրո քամին։

Բայց մի բան կա, որ ընկճում է,
Հաղթում այդ զորեղ սրտին,
Ուժ չունի նա դիմանալու
Բաժանման մենամարտին։

Մենամարտ է բաժանումը.
Դաշտում մեկն ես` դու քո դեմ,
Եվ ստիպված են մարտ սկսել
Շունչդ ու հոգիդ սրտիդ դեմ։

Մարտն այդ արդեն պարտվել ես դու,
Սրտիցդ արյուն է հոսում,
Նախքան մարտն էլ այն խոցված էր,
Իսկ այն սերն էլ չի խոսում։

Բաժանվելիս սերը լուռ է,
Երբ սրտում վերք է բացված,
Դու սիրելի՛ս, չե՞ս հասկանում,
Հենց այդ սիրու՛ց ես խոցված։

Երբ սիրում ես, չես մտածում՝
Կխոցվես այդ նույն սիրուց,
Բաժանվելիս չես հավատում,
Թե խոցված էիր դու վաղուց։

Այո՛, սերը խոցում է մեզ,
Երբ սիրում ենք, մտածում,
Նա մեխի պես մխրճվում է,
Հեռանալիս վերք բացում։

Ահա այսպես սիրտս էլ խոցվեց,
Երբ ժպիտդ՝ լուսավոր,
Այրեց սրտիս հին վերքերը,
Նորը բացեց՝ հիմնավոր։

Դու մխրճված սրտումս ես,
Մնա՛ ինձ հետ ինքնակամ,
Թե սրտիցս դու քեզ պոկես,
Կմահանամ՝ արնաքամ։

Ռուբեն Կարոյան