Մարդուն հատուկ է մշտապես մտածել անցյալի և ապագայի մասին:
Դա նորմալ է բոլորի համար, բայց երբ անցյալի մասին մտածմունքներն ու ապագայի մասին անհանգստությունները վերածվում են տագնապի, ապա ժամանակն է կանգ առնելու և նայելու ներկային: Բայց որ՞ն է այդ ներկան: Հոգեբաններն այդ հարցին պատասխանում են, որ ներկան այն ժամանակն է, որում մենք գտնվում ենք, տեսնում ենք, լսում և ընկալում:
Եթե դիտարկենք ֆիզիկական ներկա ժամանակը, ապա այն անցյալն ու ապագան տարանջատող գիծն է, որն իրականում անսահման կարճ ժամանակահատված է, գրեթե զրոյին հավասար:
Բայց ֆիզիկական ժամանակը տարբերվում է ժամանակի հոգեբանական ընկալումից:
Որքա՞ն է տևում հոգեբանական ժամանակը և ինչպե՞ս ենք մենք ընկալում ներկա ժամանակի տեղեկատվությունը, այն տեղեկատվությունը, որն արդեն ապագա չէ, բայց դեռ անցյալ էլ չէ:
Ցանկացած ինֆորմացիա, որ կա արտաքին աշխարհում մարդու կողմից ընկալվում է զգայարաններով, իմաստավորվում է, գիտակցվում և դրանից հետո գնում դեպի հիշողություն: Հիշողությունն անսահմանափակ պահոց է, որտեղ պահվում է մարդու ողջ կյանքը: Այդ իմաստով այն անցյալն է: Իսկ ներկա այն ժամանակն է, որի ընթացքում ինֆորմացիան անցնում է ճանապարհը մինչև հիշողություն:
Ներկա ժամանակի տևողությունը կարելի է համեմատել նաև այն ժամանակահատվածի հետ, որի ընթացքում ֆոտոապարատի միջոցով արված պատկերը հասցնում է հետք թողնել ֆոտոժապավենի վրա: Դա նույնպես բավականին կարճ ժամանակահատված է: Մնում է հարց, ինչպե՞ս մենք կարող ենք ապրել այդ պահը և չկորցնել:
Իրականում ստացվում է հակառակը, երբ մենք ձգտում ենք բռնել պահն ու բաց չթողնել, կորում է այդ պահի ողջ հմայքը: Որքան շատ ենք կառչում ներկայից, այնքան անհասանելի է այն թվում:
Ապրել ներկայում նշանակում է լինել լավատես, զգալ և ուրախանալ կյանքի ցանկացած շրջանով, կարծես թե այն վերջինն է մեր կյանքում, հավերժության մի վայրկյանում: Այդ ժամանակ մենք իրականում անցյալի և տագնապի ապագայի համար չենք, քանի որ պատրաստ կլինենք ընդունելու կյանքն այնպիսին ինչպիսին որ այն կա:
