Փետրվարի 17-ը Բարության ինքնաբուխ դրսեւորման օրն է

­­Բա­րեսր­տու­թյու­նը և նր­բազ­գա­ցու­թյու­նը ոչ միայն բա­ռեր են, այլև կյան­քի իմաստ են: ­Բա­րու­թյան ինք­նա­բուխ դրս­ևոր­ման օրը (Random Acts of Kindness Day) մի­ջազ­գային բարե­գոր­ծա­կան կազ­մա­կեր­պու­թյուն­նե­րի ոչ վաղ ան­ցյա­լի նա­խա­ձեռ­նու­թյուն­նե­րից է:

Այդ տոնն ու­նի հա­մաշ­խար­հային նշա­նա­կու­թյուն և նշ­վում է ան­կախ քա­ղա­քա­ցիու­թյու­նից, ազ­գու­թյու­նից ու կրո­նա­կան հա­մոզ­մունք­նե­րից:

­Հա­յաս­տա­նում այդ օրը դեռևս շատ հայտ­նի չէ: Այդ օրը, ինչ­պես կոչ են անում կազ­մակեր­պիչ­նե­րը, պետք է փոր­ձել բո­լո­րի նկատ­մամբ բա­րի լի­նել: Ոչ թե ուղ­ղա­կի բա­րի, այլ` ան­սահ­ման ու ան­շա­հախն­դիր բա­րի:

­Հի­շե՛ք, եթե մար­դը շնոր­հա­կա­լու­թյան է սպա­սում իր բա­րու­թյան հա­մար, դա չի կա­րող իս­կա­կան բա­րու­թյուն հա­մար­վել: Չպետք է հաշ­վար­կել, որ կդառ­նաք ու­րիշ­նե­րի ու­րախու­թյան վկան և կլ­սեք նրանց գո­վես­տը: ­Բա­րի գոր­ծերն ինք­նա­բե­րա­բար պետք է հա­ճույք պատ­ճա­ռեն, մե­կին մի բան տա­լով կամ օգ­նե­լով՝ չպի­տի՛ պարգ­ևի սպա­սեք: Այդ­պի­սին է իրա­կան բա­րու­թյու­նը:

Ոչ բո­լորն են մեր ան­հան­գիստ ժա­մա­նակ­նե­րում ու­նակ նման «քայ­լի». հոգ­նա­ծու­թյան և էա­կան խն­դիր­նե­րով լար­վա­ծու­թյան պայ­ման­նե­րում մենք հա­ճախ ան­տար­բեր ենք անցնում օտա­րի ցա­վի կող­քով, նույ­նիսկ` երբ օգ­նու­թյան ձեռք են խնդ­րում:­ Այդ­ժամ աջակ­ցու­թյուն և մաս­նակ­ցու­թյուն ենք փնտ­րում մարդ­կանց մոտ, ում հա­մար «ան­շա­հախն­դիր օգ­նու­թյու­նը», «բա­րեսր­տու­թյու­նը» և «նր­բազ­գա­ցու­թյու­նը» լոկ բա­ռեր չեն, այլ` կյան­քի իմաստ, կո­չում: