«Ես գյուղացի աղջիկ եմ, ով, իր միջավայրին ձուլված լինելով հանդերձ, իր ներսում մի առանձին տարածք է ունեցել միշտ, որը միայն իրենն է եղել, ու այդ հատվածով չի կարողացել ձուլվել ոչ մեկի հետ: Կարծում եմ հենց դա պատճառ հանդիսացավ իմ՝ որպես անձի և անհատականության դրսևորման համար»,- YerevanStyle.com-ի հետ զրույցում նշում է երիտասարդ ստեղծագործող Կարինե Ալեքսանյանը, ով ծնունդով Տավուշի մարզի Ոսկեվան գյուղից է:
Շուրջ 15 ստեղծագործությունների հեղինակ կատարողը մեզ հետ զրույցում նշում է, որ երբ հետ է գնում դեպի մանկություն, իր առջև տեսնում է նորից երեք տարեկան այն լացակումած աղջնակին, ով փորձում էր իրեն հատուկ բառապաշարով ու սրտի թրթիռով շրջապատի, մեծահասակների և հասակակիցների հետ կիսվել իր մտքերով ու ապրումներով, սակայն հանդիպելով պատնեշի՝ այդպես էլ մնում էր չհասկացված: Մի քանի անհաջող փորձից հետո այդ մտքերը նա սկսում է պահել իր մեջ, որոնք հետագայում խմորվելով ծնունդ են տալիս ստեղծագործությունների:
«Իմ առաջին ստեղծագործությունը գրել եմ 12 տարեկանում, «Կարոտ» վերնագրով:
Այնպես ստացվեց, որ որոշ ժամանակով պետք է ապրեի ընտանիքիցս հեռու ու շատ- շատ էի կարոտել
եղբորս: Այդ՝ չափից դուրս կարոտից էլ ծնունդ առավ իմ առաջին ստեղծագործությունը, որը
հիշում եմ մինչ օրս»,- ոգևորված պատմում է Կարինեն:
«Հետաքրքրական է այն փաստը, որ ինքս երաժշտական կրթություն չունեմ: Մի քանի ամիս հաճախել եմ կիթառի սիրողական դասընթացների: Մոտավորապես հինգ ամիս հաճախելուց հետո ինձ հետ սովորող ընկերոջս հետ համերգ ունեցա Նոյեմբերյանում գտնվող մանկական սրճարանում, ինչին ներկաները բավական բուռն և դրական արձագանքեցին: Որոշ ժամանակ անց բարեգործական համերգ ունեցա, որի հասույթը տրամադրեցի Նոյեմբերյանի թիվ 2 մանկապարտեզին՝ անհրաժեշտ ծախսերը հոգալու նպատակով»:
Կարինեն, ով արդեն շուրջ երկու տարի է, ինչ կիթառի դասեր է տալիս 12 տարեկանից բարձր երեխաներին և երիտասարդներին, այդ մասին դեռևս հիշում և խոսում է մի փոքր կաշկանդվածությամբ, բայցև՝ պատասխանատվության բարձր զգացումով:
«Եկավ մի ժամանակ, որ կիթառի ուսուցիչս զբաղվածության պատճառով բացակայեց, ու ամեն ինչ մնաց կիսատ: Իրավիճակն այնպիսին էր, որ կար պահանջարկ, սակայն չկար ուսուցիչ: Առաջարկ ստացա Նոյեմբերյանի մշակույթի տան տնօրինության կողմից, որ հանդես գամ որպես ուսուցիչ և իմ գիտելիքները փոխանցեմ երեխաներին, ինչին, սակայն, չհամաձայնեցի ասելով, որ այս պահին չեմ կարող ինձ վրա վերցնել պատասխանատվության այդքան մեծ չափաբաժին»:
Հոգոց հանելով ավելացնում է. «Մերժելուս պատճառներից մեկն էլ այն էր, որ այդ ժամանակ երեխաս դեռ փոքր էր, և անհրաժեշտ էր մշտական խնամք ու ուշադրություն: Դրա համար ես որոշեցի դասընթացները կազմակերպել տանը, ազատության մեջ, որից բոլորս էլ շահած դուրս եկանք: Շուրջ երկու տարի է՝ դասընթացները կազմակերպում եմ տանը: Այս երկու տարիների ընթացքում ունեցել եմ շուրջ 15 աշակերտ, ովքեր դասերի ընթացքում սովորել են և երաժշտության պատմություն, տեսական և գործնական դասեր: Ունեցել եմ աշակերտներ, ովքեր ուղղակի ցանկություն են ունեցել բավարարելու իրենց հետաքրքրությունը կիթառ գործիքի հանդեպ, սակայն ներկայում ունեմ հինգ աշակերտ, ովքեր բավական հաջողությունների են հասել»:
Մեր հարցին, թե արդյոք դժվար չէ՞ համատեղել կարիեռան և ընտանեկան կյանքը, նա այսպես պատասխանեց.
«Եղավ մի ժամանակահատված, երբ չէի հասցնում ոչինչ: Չէի կարողանում ամբողջությամբ տրվել ստեղծագործելուն, կիթառի դասընթացներին ու ամենակարևորը՝ ընտանիքիս ու երեխաներիս: Այդ ժամանակ ես ինձ հարց տվեցի, թե որն է ինձ համար ավելի կարևոր, և ով եմ ես, որին ի պատասխան ներսիցս մի ձայն լսեցի, որ ասում էր. «Դու մայր ես»: Եվ ես որոշեցի, որ օրս պետք բաժանեմ մասերի, որտեղ կլինեմ և՛ մայր, և՛ ուսուցիչ: Իհարկե այս պարագայում բնականաբար ստեղծագործական կյանքս հետընթաց ապրեց, սակայն այն, որ ես արդեն հստակ կազմակերպեցի իմ օրն ու առօրյան, ինչ-որ չափով կարգի բերեց իմ գործունեությունը»:
Մեր այն հարցին, թե երբևէ առաջարկ կամ մտադրություն
չի ունեցել արդյոք ապրել ու շարունակել ստեղագործել մայրաքաղաքում, նա պատասխանեց.
«Եղել են մարդիկ, ովքեր միշտ նշել են, որ, եթե ես ապրեի մայրաքաղաքում, կունենայի շատ
ավելի մեծ հաջողություններ: Սակայն ես միշտ ասել եմ ու կշարունակեմ ասել հետևյալը,
որ ես գնում եմ քաղաք՝ լավը, դրականը քաղելու ու բերելու էստեղ, սկսած մտածելակերպով և վերջացրած ստեղծագործական նոր գաղափարներով ու
հնարավորություններով»:
Անդրադառնալով մարզերի և Երևանի երեխաների և երիտասարդների համեմատական հնարավորություններին՝ նշեց.
«Անշուշտ այսօր համար առաջին տարբերությունը սահմանին տիրող լարվածությունն է, որը դեռ փոքրուց մեր սերնդի մոտ ձևավորում է իրենց սեփական հայրենի հող ու ջրից պինդ կպչելու գաղափարը: Երկրորդ խնդիրը, որը տեսնում եմ այսօր, մարդկանց մտածելակերպի մեջ փոփոխություն մտցնելն է, հատկապես հասուն տարիքում գտնվող մարդկանց շրջանում: Մտածելակերպի, գաղափարախոսության փոփոխության, որ իրենք են իրենց կյանքի տերը, փոփոխություն իրականացնողը: Ավելի լավ է այսօր գոհանալ ունեցածով, օրինակ՝ անասունին տանել արոտավայր, զբաղվել արդար աշխատանքով, քան թե տեղում նստել ու բողոքել: Չէ որ ուրիշ տեղ գանձեր շաղ տված չեն»:
Ամփոփելով խոսքը՝ Կարինեն շեշտեց. «Ներկայում ունեմ հինգ շնորհալի աշակերտ, որոնց հետ վերջերս ունեցանք հաշվետու համերգ: Կարող ենք համեգներ ունենալ նաև այլ մարզերում, մայրաքաղաքում ու փոխանցել այդ խոսքը, ուղերձը, հայրենիքը, սեփական հողն ու ջուրը սիրելու և արժևորելու գաղափարախոսությունը, ինչը կունենա երկուստեք փոխշահավետ նշանակություն՝ հասարակությունը կիմանա այդ շնորհալի երեխաների և երիտասարդների մասին, և գուցե որոշ չափով կփոխվեն դիրքորոշումներն ու մտածելակերպը: Այդ ամենի համար մեզ պետք է տեխնիկական հագեցվածություն որակյալ համերգ ապահովելու համար: Ցավոք, նման հնարավորություններ մենք չունենք, և մեզ անհրաժեշտ են հովանավորներ և ֆինանսական աջակցություն»:
Մեկնաբանել գրառումը