Ոչ վաղ անցյալում երեխաների համար ծնողներն էին հեքիաթներ կարդում, գիշերը քնելուց առաջ կամ օրվա ընթացքում: Երեխաները մեծ հետաքրքրությքամբ, անհամբերությամբ սպասում էին օրվա այդ պահին, որ վերջապես տեղափոխվեն հեքիաթի բազմագույն և բազմաբովանդակ աշխարհ և երևակայական աշխարհում իրենց պատկերացնեն, «Վինի Թուխ»-ի, «Բժիշկ Այբոլիտ»-ի կամ էլ այլ դերերում:
2017 թվականից ի վեր Հայաստանում գործում է «Հեքիաթերեն» նոր ձևաչափով, ինտերակտիվ, շարժական թատրոնը, հեղինակներ Անի Ամսեյանի և Հակոբ Մազլումյանի նախաձեռնությամբ: Այս ձևաչափով գործող թատրոնը երեխաներին հնարավորություն է տալիս մասնակիցը դառնալ թատերական ներկայացումների, տիկնիկների պատրաստման բազմաբնույթ տեխնիկական լուծումներով ստացումից մինչև հենց հեքիաթի հերոսների դերերում հանդես գալը:
«Հեքիաթերեն» – ի յուրօրինակ աշխարհը բացահայտելու և թեկուզ կարճ ժամանակով մանկանալու ու ինչ-որ չափով հեքիաթի մաս կազմելու նպատակով YerevanStyle.com-ը զրուցեց Անի Ամսեյանի և Հակոբ Մազլումյանի հետ:
Ինպե՞ս ծնվեց ստեղծման գաղափարը. Անին նշեց. «Ամուսինս` Հակոբը, մասնագիտությամբ երաժիշտ է, ես էլ սովորել եմ «Տիկնիկային թատրոն»-ի դերասանական կուրսում, հիմա էլ սովորում եմ մագիստրատուրայում, սցենարիստի մասնագիտություն եմ ստանոմ: Շատ-շատ ոլորտներում էինք մեզ փորձում, աշխատում, ուզում էինք գտնել մեր իրական աշխարհը, որում կարող էինք ամբողջությամբ ինքնադրսևորվել և ստղծել մեզ հոգեհարազատ մի աշխարհ, որում հյուր կնդունեինք նաև բոլոր ցանկացողներին: Հատկապես երեխաներին, քանի որ նրանց զգայական դաշտն ու ներաշխարհը մի ուրիշ տեսակի պարզություն ու մաքրություն ունի: Ու այդպես որոշեցինք համատեղել մեր մասնագիտական և ստեղծագործական ներուժը, որը նախահիմք դարձավ «Հեքիաթերեն» – ի արարման»:
Ինչո՞ւ հենց «Հեքիաթերեն». Անին ժպիտով պատասխանեց. « Տարբեր անուններ էինք մտածում, բայց հստակ որոշման չէինք գալիս: Ի վերջո հասկացանք, որ սա պետք է լինի մի լեզուն, որ իր շուրջը կհամախմբի բոլորին, անկախ տարիքից, սոցիալական կարգավիճակից, նախասիրություններից: Ու փնտրտուքների ճանապարհին հասկացանք, որ հեքիաթի լեզուն կարծես մարդկանց միմյանց կապող կամուրջ է: Ու այս կերպ պետք է մանկանան մեծերը, երեխաներն էլ հավատան իրենց ուժերին և երևակայական աշխարհին»:
Կա՞ հստակ վայր, որտեղ կարող են այցելել բոլոր ցանկացողները և տեսնել ձեզ. Անի Ամսեյանը ուրախությամբ նշեց. « Ի տարբերություն մնացած թատրոնների և թատերական ներկայացումների, «Հեքիաթերեն»-ն է հյուր գնում երեխաներին՝ ուր որ ասես՝ թանգարաններ, մանկապարտեզներ, դպրոցներ, սրճարաններ, այգիներ, որտեղ, որ հրավիում են մեզ: Բացի այդ մեր թատերկան ներկայացումներում երեխաները իրենք են դառնում դերակատարները, մասնակցում են հեքիաթի բեմականացման ամբողջ գործընթացին: Օրինակ «Գնդիկ Բոքոնիկ» հեքիաթի բեմականացման ժամանակ, այնպիսի լուծում ենք հորինել հերոսի ստեղծման համար, որ երեխաները իրենք թխեն բոքոնիկը: Կարող եմ վստահաբար նշել, որ այդ ամենը երեխաներին մեծ բավականություն է պատճառում»:
Խոսելով համագործակցությունների մասին՝ Անին նշեց. «Համագործակցություններ շատ ենք ունեցել: Մեր երեխաների ծնողներից մեկի նախաձեռնությամբ, համագործակցել ենք «Ժպիտների քաղաք» բարեգործական հիմնադրամի հետ: Երխաներին ներկայացրեցինք Թումանյանի երեք հեքիաթները մեկ ներկայացման մեջ «Շունն ու կատուն», «Պոչատ աղվեսը» և «Ճամփորդները»: Ուզում եմ անպայման նշել, որ արվեստը ուժ ունի: Հիշում եմ երեխաներից մեկը բուժման հերթական կուրսն էր ընդունել ու այդ պահին շատ վատ էր զգում իրեն: Համոզել էին, որ գա և մասնակցի: Ներկայացումն այնպես էինք կազմել, որ իրենք էլ հանդես գաին որպես հեքիաթի հերոսներ, ու այդ երեխան էլ մասնակցեց: Այնքան էր ոգևորվել ու ամբողջությամբ տրվել էր բեմական խաղին, որ բոլորս էլ մոռացել էինք, որ ինչ- որ ժամանակ առաջ վատ էր զգում: Հիմա մտածում ենք շարունակել համագործակցությունը և հաճախ այցելել երեխաներին: Համագործակցել ենք «Save the Children»- կազմակերպության հետ: Առաջարկ ստացանք առողջ ապրելակերպին նվիրված ներկայացումներով հանդես գալ մարզերում: «Բժիշ Այբոլիտ» հեքիաթի մոտիվներով կառուցեցինք ներկայցումը և ներկայացանք մարզերի փոքրիկ հանդիսատեսներին: Այդ շրջանում ծանոթություն հաստատեցինք նաև «Երիտասարդական հանրապետություն» սոցիալական ՀԿ-ի հետ նույնպես առողջ ապրելակերպին միտված ներկայացումներով ենք հանդես եկել մարզերում,որի իրականացման համար ստացանք աջակցություն ԿԳՄՍ նախարարության կողմից: «Մուղդուսյան արվեստի կենտրոն»-ի հետ էլ մի ծրագրով ենք հանդես գալիս, մեր ազգային ավանդական տոները և ծեսերը թատերական ներկայացումների ձով ներկայացնում ենք կենտրոն հաճախող երեխաներին, որը միտված էր ոչ նյութական մշակութային արժեքների ժառանգամանը և փոխանցմանը սերունդներին:
Վերջերս ծրագիր ենք ներկայացրել ԿԳՄՍ նախարարություն և ստացանք աջակցություն,Գեղարքունիքի մարզի գյուղերում ներկայացնելու ենք ժամանակակից Հայ հեքիաթագիրների ստեղծագործությունները նպատակ ունենալով հանրահռչակել նոր սեղծագործողների աշխատանքները: Հիմա նախապատրաստվում ենք և անհամբեր սպասում՝ մարզաբնակ փոքրիկների հետ հանդիպմանը: Ուզում ենք նաև «Մուղդուսյան արվեստի կենտրոն»-ի հետ արված ծրագիրը շարունակել և համագործակցել Սփյուռքի մեր հայրենակիցների և փոքրիկների համար»:
Անին ժպիտով և սպասումներով լեցուն ավելացրեց. « Մի այսպիսի նպատակ էլ ունենք. ես ու Հակոբը ուզում ենք ավտոբուս-թատրոն ստեղծել ու շրջել Հայաստանի բոլոր մարզերում ու նույնիսկ ամենահեռավոր գյուղերում, ուղղակի հիմա մի շարք հարցերից ելնելով դեռևս պատրաստ չենք, բայց հավատում ենք, որ գալու է այդ օրը»:
Ամփոփելով խոսքը՝ Անին ասաց. «Մենք մի հեռահար նպատակ ունենք գնալ հեռու մի գյուղ ապրել այնտեղ, հող մշակել, կենդանիներ պահել: Ինպես նաև թատերական ներկայացումներով հանդես գալ երեխաների համար: Ուղղակի հիմա աշխատանքի բնույթը ու ներկայիս պայմանները դեռևս թույլ չեն տալիս հասնել մեր նպատակին»: Միանալով զրույցին Հակոբը ոգևորությամբ շարունակում է. «Այո անշուշտ համոզված ենք գալու է այդ ժամանակաշրջանը և մենք հեռանալու ենք քաղաքի այս բազմաբովանդակ վազքից ու մի առանձին գողտրիկ անկյունում ստեղծելու ենք մեր սեփական հեքիաթից պոկված աշխարհը»:
Discussion about this post