Կաֆկան ու կորած տիկնիկը

40 տարեկանում Կաֆկան (1883-1924), ով երբեք ամուսնացած չի եղել ու չի ունեցել երեխաներ, քայլում էր Բեռլինի այգիով, երբ հանդիպեց մի աղջկա, ով լալիս էր, քանի որ կորցրել էր սիրելի տիկնիկը: Նրանք Կաֆկայի հետ փնտրում էին տիկնիկին անօգուտ:

Կաֆկան ասաց աղջկան սպասել իրեն նույն տեղում հաջորդ օրը, և նրանք կվերադառնան փնտրելու տիկնիկին: Հաջորդ օրը նրանք փնտրեցին, բայց չգտան, և այդ ժամանակ Կաֆկան մի գրություն նվիրեց աղջկան՝ տիկնիկի կողմից «գրված», որտեղ ասվում էր. «Խնդրում եմ, լաց մի՛եղիր: Ես գնացել եմ ճամփորդության տեսնելու աշխարհը: Կգրեմ իմ արկածների մասին»:

Այսպես սկսվեց մի պատմություն, որը շարունակվեց մինչև Կաֆկայի կյանքի վերջ:

Կաֆկան հանդիպումների ժամանակ կարդում էր տիկնիկի գրությունները, որտեղ նկարագրվում էին արկածները և «տիկնիկի շատախոսությունները», որոնք աղջկա համար հիանալի էին:

Վերջապես Կաֆկան վերադարձրեց Բեռլին վերադարձած տիկնիկին (գնեց): «Այն ընդհանրապես նման չէ իմ տիկնիկին»,- ասաց աղջիկը: Կաֆկան նրան տվեց ևս մեկ նամակ, որտեղ տիկնիկը գրում էր. «Իմ ճանապարհորդությունները փոխել են ինձ»: Փոքրիկ աղջիկը գրկեց տիկնիկին և երջանիկ տարավ տուն:

Մեկ տարուց Կաֆկան մահացավ: Տարիներ անց մեծ աղջիկը գտավ տիկնիկի մեջ նամակ: Փոքրիկ նամակում, Կաֆկայի կողմից ստորագրված, գրված էր.«Այն ամենը, ինչ դու սիրում ես, ամենայն հավանականությամբ կկորչի, բայց ի վերջո սերը կվերադառնա ուրիշ ձևով»:

Թարգմանեց Աննա Հովհաննիսյանը