Չեմ փակի երբեք դուռ քո ետևից
Ու չեմ նեղանա քո հեռացումից,
Միայն թե հանկարծ կյանքիդ օրերում
Այդպես չխոցե՛ս դու էլ ոչ ոքի:
Հեռացումի հետ մի՛շտ կա տխրություն,
Չեմ ժխտի, իրոք, ես էլ եմ տխրում,
Միշտ էլ տխրում եմ ու ցավ եմ զգում,
Երբ մի հարազատ մարդ եմ կորցնում:
Գնում ես՝ գնա՛, չեմ ասի ոչինչ
Ու չեմ էլ կանգնի քո ճանապարհին,
Կյանքը կարճ է շատ խնդրելու համար.
Ներել կարող եմ կյանքում բոլորին:
Աննա Հարությունյան
Discussion about this post