Դու՞ք էլ եք այսպես մտածում՝ «թքա՛ծ, թե մարդիկ ինչ կասեն իմ մասին»

Լսե՞լ, թե՞ չլսել մարդկանց

Իմաստուն ուսուցչին մի անգամ մոտենում են իր աշակերտները և հարցնում.

-Ուսուցի՛չ, ի՞նչ խորհուրդ կտաք, արդյո՞ք կարելի է լսել բոլոր մարդկանց կարծիքը, թե ին՞չ են նրանք ասում մեր մասին, թե՞ անենք այն, ինչը մեզ է հարմար:

Ուսուցիչը, մի պահ լռելով, պատասխանում է:

-Երբեք մի՛ անարգեք մարդկանց կարծիքը: Մենք ունենք երկու աչքեր, իսկ մեզ շրջապատող մարդիկ բազում աչքեր, հետևաբար՝ նրանք ավելի շատ բան կարող են նկատել:

Կան բաներ մարդու կյանքում, որ իր աչքերը չեն կարող տեսնել, իսկ մարդկանց աչքերը նկատում են այն, ինչը մենք չենք նկատում:

Մեզ շրջապատող մարդիկ նման են հայելուն. հայելին կարողանում է ցույց տալ միայն այն, ինչ այնտեղ երևում է:
Ճիշտ այդպես էլ մեզ շրջապատող մարդիկ՝ նրանք մեր հայելիներն են: Հետևաբար՝ նրանք խոսում են այն, ինչ տեսնում են: Երբ նայում ենք հայելուն և այնտեղ տեսնում թերություններ, մենք հայելու վրա չենք բարկանում, այլ ուղղում նկատված թերությունները:

Ճիշտ այդպես էլ պետք է վերաբերվենք մեզ խրատող մարդկանց հետ, շատ անգամ նրանք կարողանում են տեսնել այն, ինչը մենք չենք կարող: Այդ մարդիկ կատարում են նույն հայելու դերը: Նրանց վրա պետք չէ բարկանալ, այլ պետք է ուղղել մեր կողմից կատարված սխալները:

Կյանքի օրենքն է այդպես. դու գործում ես, իսկ մարդիկ՝ գնահատում: Եթե ցանկանում եք լավ գնահատվել, ապա լա՛վը գործեք:

Ասելով՝ ես լավն եմ, դեռ քիչ է: Ճշմարտությունը հաստատելու համար ևս երեք վկա է պետք: Եթե այս կյանքում գոնե երեք հոգի մի մարդու մասին նույն կարծիքին լինի, նշանակում է՝ այդ մարդը արդեն սկսում է լավը լինել:

– Իսկ լսե՞լ բոլորին. չէ՞ որ մարդիկ ոչ միշտ են ճշմարտությունը խոսում, – հարցրին աշակերտները:

-Պետք է բոլորին լսել, քանի որ բոլորն ել կարողանում են խոսել: Բայց, որ մարդը միայն ճիշտը չի խոսում, դա ճիշտ եք նկատել: Նույն բերանը խոսում է սուտը, նախանձը, կեղծիքը, բարին, չարը ու նման շատ բաներ: Ձեզ պետք է նախ ճանաչել ստին, նախանձին, կեղծիքին, չարին ու բարուն: