Այսօր ընտանիքի տոնն է, ինչի առիթով շնորհավորում եմ բոլոր ընտանիքներին:
Ուզում եմ կիսվել 6 կարևոր սկզբունքով, որոնց շնորհիվ կառուցել եմ իմ ընտանիքը:
Չեմ կամենում պնդել, որ իմ ընտանիքն ամենահաջողակ ընտանիքն է, պարզապես ուզում եմ կիսվել այն մեթոդներով, որոնք օգնեցին ինձ իմ ընտանիքում հաստատել սեր և խաղաղություն: Այս 6 կետերը ես ամեն օր փորձում եմ կիրառել առօրյայում:
Ինքս չեմ հավատա, եթե որևէ մեկը պնդի, որ ունի կատարյալ ընտանիք, բայց միմյանցից սովորելը իրեն արդարացրած գիտություն է:
-
Ընդունի՛ր ընտանիքդ, որպես նվեր Աստծուց
Ընտանիքն Աստծուց նվեր է, որը հաստատվում է եկեղեցում քահանայի միջամտությամբ, ձեր համաձայնությամբ և ձեր հարազատների վկայությամբ: Մեզ համար ընդունելի չէ այն, երբ մեկը մեզ նվեր է տալիս, և հետո ինքն է սկսում հսկել, թե մենք ինչպես ենք օգտագործում իր տված նվերը: Սա ինքնին սխալ երևույթ է: Նույնպես էլ Աստված, երբ տալիս է մեզ ընտանիք, չի անելու մեր փոխարեն ոչ մի բան, այլ ամուսիններն իրենք պետք է ջանք թափեն, որ հասնեն ընտանեկան խաղաղության, սիրո և միաբանության:
-
Սերը թող թագավորի քո ընտանիքում:
Իմ կարծիքով սերը զգացմունք չէ, այլ որոշում:
Ըստիս զգացմունքը որոշման հետևանք է և մենակ իրենով հիմք չունի:
Հաճախ ընտանիքում վեճ է ծագում, քանզի մենք սկսում ենք որոշել, թե ինչ օրենքներ կիրառել, որ կարողանանք կառուցել մեր պատկերացրած ընտանիքը՝ մոռանալով սերը միմյանց մեջ: Ես սերը չեմ տեսնում այնպես, ինչպես ներկայացնում են ռոմանտիկ ֆիմերում, Հոլիվուդյան կամ հնդկական ֆիլմերում:
Սիրել ընտանիքը – նշանակում է կյանքն ապրել այնպես, որ քո ամեն քայլը բխի ընտանիքիդ ամեն անդամի շահերից:
-
Տո՛ւր՝ առանց սպասելու:
Իմ ունեցած խնդիրները, որոնք առկա էին ամուսնության առաջին տարիներին, այն էր, որ որպես ամուսիններ ավելի շատ սպասումներ ունեինք միմյանցից, քան պատրաստակամություն տալու:
Երկար զրույցի արդյունքում հիասթափվում էինք իրարից, քանի որ չէինք կարողանում արդարացնել միմյանց սպասումները: Հետո մենք որոշեցինք ոչ թե միմյանց օգտագործենք, որ երջանկանանք, այլ մեզանից ամեն մեկը ջանք անի երջանկացնել մյուսին:
Աստիճանաբար նկատեցի հետևյալը. Երբ ընտանիքում շեշտադրություն չեմ դնում իմ անձնական շահերի վրա, այլ կնոջս ու երեխաներիս շահն եմ որոնում, արդյունքում տիրում է սիրո և խաղաղության մթնոլորտ, քանի որ իմ ընտանիքում մնացածն էլ նույնն են անում՝ օրինակ վերցնելով ինձանից:
-
Փոխի՛ր կարգավիճակդ «տղա»-ից «տղամարդ»-ու:
Այս մեկն ուղղում եմ տղամարդկանց:
Քո ամուսնությունից հետո փոխվում է մի բան, որ այլևս չես ապրելու միայն քո համար, այլ նաև կնոջդ ու երեխաներիդ:
Երբ տղան սա կարողանում է ըբռնել, այդ ժամանակ ես նրան կոչում եմ տղամարդ:
Իմ կարծիքով «տղայի» ու «տղամարդու» մեջ տարբերությունն այն է, որ «տղա»-ն դեռ պատրաստ չէ պարտականություն վերցնելու կյանքն ապրելու ոչ միայն իր, այլ ընտանիքի շահերի համար:
Իրական տղամարդը պետք է գիտակցի, որ նա է ընտանիքի առաջնորդը, և ամեն բան անում է, որ ընտանիքը պահպանված լինի, լինի պաշտպանված հոգևոր, ֆիզիկական, ֆինանսական և ամեն առումով:
«Տղա»-ից «տղամարդ» դառնալը մի օրում չի լինում, այլ մի պրոցես է, որի մեջ ինքս էլ եմ գտնվում, և շարունակում եմ զարգանալ:
Որոշում կայացրու, որ դու էլ ես ապրելու ընտանիքիդ շահերի համար, ժամանակ տրամադրի քեզ զարգանալու, և ազատ եղիր սխալվելու մեջ: Սխալվում ենք բոլորս, իսկ ուղղվում են ուժեղները:
-
Եղի՛ր հնազանդ:
Երկրներում, որտեղ ֆեմինիզմը զարգացում է ապրել, այս նախադասությունը սիրված չէ, բայց մենք տեսնում ենք, որ նույնիսկ Աստվածաշունչը խոսում է կնոջ հնազանդության մասին: Եվ եկեղեցում ամուսնանալիս, ամեն կին խոսք է տալիս լինել հնազանդ, բայց ի՞նչ է նշանակում լինել հնազանդ: Ինչ որ գրում եմ, սա իմ կարծիքն է, որը ձեռք եմ բերել՝ ապրելով իմ երիտասարդ կյանքը, և չեմ պնդում, որ սա հիմնական ճիշտ մեկնաբանությունն է, որը գոյություն ունի: Ես կարծում եմ, որ հնազանդ լինել չի նշանակում ստրուկ լինել և քեզ որպես ստրուկ զգալ: Նույնիսկ համոզված եմ, որ կինն իրեն ստրուկ չի զգա այն ժամանակ, երբ որ կողքին ունենա տղամարդ, ով որոշում է կայացրել ապրել իր կյանքը՝ երջանկացնելով իր կնոջը և երեխաներին: Հնազանդ բառին ես կտամ հետևյալ սահմանումը. կամավոր ընտրել չապստամբել ամուսնու դեմ՝ նրան սիրելու և հարգելու պատճառով: Երբ որ կինը կամավոր հնազանդվում է, դա տղամարդուն առիթ է տալիս, որ նա ավելի շատ սիրի իր կնոջը:
Գուցե այս ամենը դժվար է ընդունել մեկից, ով իր կյանքի մեծ մասն ապրում է եվրոպական երկրում, բայց իմ կյանքի փորձն ու թեկուզ կնոջս վկայությունն այն է, որ մեր ընտանիքում շատ խնդիրներ լուծվել են այն ժամանակ, երբ կինս որոշել է չասել վերջին խոսքն, այլ ուղղակի լռել:
-
Երբեք չհիասթափվե՛ս:
Հիշիր, որ հիասթափվում են թույլերը. Ես հավատում եմ, որ հայ ընտանիքները իրենց բնույթով ուժեղ են, իսկ նրա զորությունից է կախված ազգի ուժը:
Բազում խնդիրներ կլինեն, և անգամ հիասթափություն բերող ակնթարթներ, բայց ես կոչ եմ անում, որ չհիասթափվես:
Աշխարհը կարծես ուրախանում է, երբ մարդիկ դժբախտանում են, բայց հիշի՛ր, որ ամեն հայ ընտանիքի դժբախտություն, դա բոլոր հայերի ցավն է: Որովհետև դժբախտ ընտանիքներում տուժում են 2 կողմը, և հոգեպես «զոհվում» են երեխաները:
Հիասթափությանդ պահին հիշի՛ր այն պահը, երբ կանգնած էիր եկեղեցում, ուր ներկա էին ծնողներդ, ովքեր սրբություն են քեզ համար, ներկա էր քո քավորը, ով սրբություն է քեզ համար, Քրիստոսի ներկայությամբ, և Նրա տաճարի մեջ ասել ես հետևյալ բառերը. «Մինչև մահը մեզ չբաժանի»…
Հուսով եմ, որ այս 6 խորհուրդներն ինչ-որ չափով կարող են օգնել քեզ ունենալ հաջողակ ընտանիք: Ինձ համար հաջողակ ընտանիքն այն ընտանիքն է, որտեղ բոլոր անդամներն իրենց կզգան ապահով, սիրված և հարգված:
Փորձի՛ր այս 6 խորհուրդները որևէ կերպ կիրառել քո ընտանիքում, եթե իհարկե դեռ չես կիրառում: Եթե դեռ չես կազմել ընտանիք, կարող ես կարդալ և խորհել, թե որքանով դրանք պետք կգան քո կյանքում այն ժամանակ, երբ ստեղծես քո ընտանիքը: Մեծ հաճույքով կլսեմ նաև ձեր խորհուրդները, թե ինչ խորհուրդ դուք կցանկանայիք տալ ընտանիքներին, կամ ընտանիքի անդամներին: Կարող եք կիսվել մեկնաբանություններում, ես կփորձեմ ձեզ անձամբ պատասխանել:
Կարեն Հակոբյան
Discussion about this post