Օտարական՝ ով եկավ կարճ ժամանակով, բայց մնաց ընդմիշտ, ապրելով մեզ հետ:
Ես դեռ շատ փոքր էի և եղբայրներիս հետ խաղում էինք տանը, և հանակարծ հնչեց դռան զանգը: Հայրս շտապեց դուռը բացելու, դռան ետևում կանգնած էր մի երիտասարդ օտարական: Նա շատ խեղճ էր, և խնդրեց որոշ ժամանակ մեր տանը հանգրվանի, մինչև որ մի հիմանական տեղ կգտնի: Հայրս ընդունեց նրան և տեղ տվեց, մի որոշ ժամանակ բնակլվելու համար: Նա սկսեց ապրել մեզ հետ:
Օտարականն անմիջապես ջերմ ընդունելություն գտավ մեր ընտանիքում և այդ օրից ի վեր անբաժան էր մեզանից: Հայրիկս շատ հավանեց նրան, նա հմայիչ էր, շատ բանիմաց, ամեն ինչից խոսում էր անկաշկանդ: Մենք հմայված ընտանիքով նստում էինք նրա մոտ ժամեր շարունակ և ինքնամոռաց սուզվում նրա նկարագրած բազում արկածների, առեղծվածների ու զվարճալի պատմությունների մեջ:
Օտարականը շատ բանիմաց էր և քաջատեղյակ քաղաքականությունից, պատմությունից անգամ գիտությունից, քաջատեղյակ էր անցյալի իրադարձություններին, լավ հասկանում էր ներկան և նույնիսկ կարողանում էր գուշակել ապագան: Նա մեզ պարգևում էր ծիծաղ և բազմիցս ստիպում արտասվել:
Օտարականը չէր դադարում անվերջ խոսելուց, նոր անակնկալներ մատուցելուց: Բայց գնալով նա իրեն ավելի էր ազատություն տալիս, անցնում էթիկանան շատ նորմեր, որը սկզբունքորեն դեմ էր մեր տան բարքերին: Քանի որ ծնողներս մեզ դաստիարակում էին մեկ այլ բարոյական անխափան սկզբունքներով, բայց մեր օտարականն ասես չէր էլ ուզում իրեն նեղություն տալ ու ենթարկվել այդ կանոններին, հակառակը նա կասկածի տակ էր դնում իմ ծնողների բարքերը:
Ծնողներս շատ կիրթ և բարոյական մարդիկ էին, և հետեևում էին մեր վարքին:
Օրինակ, մեր տանն անընդունելի էր անպարկեշտ բառերի գործածումը, ոչ մեզ էր կարելի նման արտահայտություններ անել, ոչ մեր ընկերներին և ոչ էլ մեր հյուրերին: Մեր երկարամյա այցելուն երբեմն այնպիսի բառեր էր գործածում, որից իմ ականջները շիկնում էին, հայրս մռայլվում էր, իսկ մայրս` կարմրում: Հայրս երբեք մեզ թույլ չէր տալիս ալկոհոլ գործածել, իսկ օտարականը մեզ հորդորում էր օրական մի փոքր գործածել, ասելով և համոզելով, որ դա օգտակար է: Նա սիգարետը ներկայացնում էր որպես ճոխ հաճույք, սիգարները` առնականության նշան, իսկ ծխամորճը` որպես առանձնահատուկ ճաշակ: Անգամ քույրերիս համոզեց, որ գայթակղիչ հագուստը ավելի է գեղեցկացնում նրանց:
Նա անկաշկանդ խոսում էր սեռական հարաբերությունների մասին: Նրա ակնարկները երբեմն անիմաստ էին, երբեմն` անպարկեշտ, բայց հիմնականում` ամոթալի:
Շատ անգամ մայրս անաղմուկ դուրս էր գալիս սենյակից, մինչ մենք միմյանց էինք լռեցնում` լսելու օտարականի ցնցող պատմությունները: Նման պահերին մայրս գնում էր խոհանոց` փոքր-ինչ լռություն ու հանգիստ գտնելու, և լուռ աղոթում էր որ օտարականը հեռանա մեր տանից, քանի որ նա սկսել էր խափանել մեր ընտանիքի սովորույթները, որ մենք երեկոյան միասին հավաքվում էին, ճաշում, զրուցում, հաճախակի հյուր գնում, զբոսնում միասին, խաղում բակում: Իսկ օտարականից հետո գնալով այդ ամենը քիչ-քիչ պակասում էր:
Եվ նրան մենք՝ բոլորս, սկսում էինք ավելի շատ տեղ տալ և սիրել, նա գիտեր, թե ինչպես անել, որ նրան էլ ավելի սիրենք, որպեսզի իրեն տանից չհանենք:
Ժամանակ առ ժամանակ նա ընդդիմանում էր ծնողներիս արժեքներին, հակառակը ապացուցելով, բայց նրան չէին կարողանում հանդիմանել և երբեք դուրս չէին վտարում:
Եկավ ժամանակ, օտարականը հասունացավ և նա հայտ ներկայացրեց ընտանիքիս, որ ցանկություն ունի ամուսնանալու և որ մեր ընտանիք պետք է գա եվս մեկը, ում պետք է սիրով ընդունենք և տեղ տանք մեր փոքրիկ ընտանիքում: Դե ինչ, մենք նրան չէինք կարող մերժել, քանի որ նրա հետ այնքան էինք կապնվել, որ եթե նրան մերժեինք նա կգնար մեր տանից, և այդպես նա ամուսնացավ:
Ի դեպ մոռացա ասեմ, նրա անունը «Հեռուստացույց» էր, իսկ նրա հարսնացուի անունը՝ «Համակարգիչ»: Նրանք ամուսնացան և նրանց միությունից ծնվեցին նրանց երեխաները՝ բջջային հեռախոսը, iPad-ը, գնալով նրանք բազմանում և բազմանում էին: Մեր սեփական ընտանիքը գնալով փոքրանում էր, իսկ իրենցը բազմանում:
Եվ ամենավատը դա նա էր, մենք մեր ընտանիքի անդամներով դարձանք իրար նկատմանբ օտարական, իսկ օտարականը իր ընտանիքով դարձավ մեզ համար շատ հարազատ մեկը:
Իսկ դուք գիտե՞ք Ձեր տանը քանի օտարական կա: Արդյո՞ք հաշվել եք նրանց թիվը:
Հիմա եմ հասկանում այդ օտարականների ազդեցությունը իմ կյանքում, ամենակարևորը ես կորցրեցի իմ մտերմությունը իմ սեփական ընտանիքի հետ:
Քննարկում այս մասին post