Գործարար էթիկայի խնդիրն այն է, որ պետք է բացահայտել գործարար մարդկանց պարտականությունները, որոնք պետք է ունենա յուրաքանչյուր գործարար մարդ:
Որո՞նք են այդ պարտականությունները: Կարելի է սկսել ամենահիմնականներից` թվարկված Ֆրիդմանի կողմից, այսինքն պարտքն է ենթարկվել օրենքին և “խաղի կանոններին”, որոնք ապահովում են “բաց և ազատ մրցակցություն առանց խաբեության կամ խարդախության”: Սակայն, նույնիսկ այդ հիմնական պարտավորությունները վիճարկվում են:
Իրականում դա պետք է անել, կամ կորցնել խաղը: Առօրյա էթիկայի կանոնները, հետևաբար, չեն վերաբերվում բիզնեսին: Քարրը, ինչպես Ֆրայդմենը, ունի մի կետ: Բլեֆ սպասվում է շատ բիզնես համատեքստում, ոչ պակաս քան պոկերում: Ոչ ոք չի ակնկալում, որ բանակցողները պետք է իրենց բոլոր քարտերը դնեն սեղանին կամ գովազդատուներին պատմեն ողջ ճշմարտությունը իրենց արտադրանքի մասին:
Ի՞նչ է պոկեր նմանակը իրականում մեզ ասում, այնուամենայնիվ այն “Խաբեություն” է, ոչ թե իրոք խարդախություն, երբ բոլորը ակնկալում են այն, որպես խաղի մի մաս: Ոչ ոք չի խաբում, երբ գովազդատուները ասում են, որ իրենց արտադրանքը լավագույնն է շուկայում, բոլորն էլ ասում են դա: Քարրը չի պաշտպանում խաբեությունը: Թաքցնելով քարտը իսկապես խաբեություն է, քանի որ այն խախտում է պոկերի կանոնները և ոչ ոք չի սպասում այն: Քարրը համաձայն է, որ այս տեսակ վարքը, որը նա կոչում է “չարամիտ խաբեություն“` սխալ է:
Մի խնդիր կա Քարրի “Պոկերի” նմանության հետ, որ նա գերընդլայնեց այն: Պոկեր խաղում բոլորը գիտեն կանոնները, սակայն գործարար իրավիճակները կարող են լինել շատ միանշանակ: Եթե մի սննդի մշակող դնում է կեղծ պիտակներ փաթեթավորման վրա, դա պարզ չէ, որ սպառողները “խաղի մեջ են” և սպասում են նման բանի: Քաղաքական աջակցության օրինակներ, ինչպես նաև մի քանի այլ իր հոդվածներ վկայում են, որ Քարրը կատարել ավելի ուժեղ պահանջ: Նա կարծես պնդում է, որ գործարար խաղը արդարացնում է ողջ գործունեության շարքը: Դժվարությունը այս փաստարկի այն է, որ դա շատ բան է ապացուցում: Այն ենթադրում է, որ ղեկավարները կարող են անել այն ինչ ուզում են, եթե դա բիզնես խաղի մի մասն է, որտեղ մարդիկ խաղում են կանոններով:
Բայց ենթադրենք, որ խաղը դրամաշորթության ռակետկա է, և քաղաքում բոլորը հասկանում են կանոնները, պետք է վճարել փողի պաշտպանությունը: Ճիշտ չէ մասնակցել ռակետի մեջ, եթե նույնիսկ դա օրինական է, որը այդպես չէ: Ի դեպ, դա անօրինական է հենց այն պատճառով, որ դա խաղի սխալ տեսակ է խաղալու համար:
Անխուսափելի փաստն այն է, որ որոշ բիզնես խաղեր լավ են և որոշը` վատ: Մրցակցության ճիշտ տեսակը, օրինակ, կարող է թույլ տալ, որ բոլորը հաղթեն, իսկ սխալ տեսակը կարող է լինել կործանարար: Երբ մեկը խաղում է սխալ խաղը ապա, իրոք` «ինչ-որ բան սխալ է բիզնեսում»:
Ինչպես կարելի է իմանալ, թե որ խաղը խաղալ: Կա մի դաշտ, որը զբաղվում է այդ հարցով, որն էլ կոչվում է էթիկա: Քարրը խորացնում է իր սխալը, երբ նա խորհուրդ է տալիս ղեկավարությանը, չտանջվել բիզնես որոշումներում: Նա ճիշտ է, երբ ասում է, որ նրանք չպետք է թույլ տան, որ անձնական վատ տրամադրությունները ազդեն իրենց վճիռի վրա, հատկապես, երբ խոսքը վերաբերում է այնպիսի տհաճ պարտականությունների, ինչպիսին աշխատակիցների երեսարկումն է կամ գործարանի փակումը: Նրանք, իհարկե, չպետք է կաթվածահար լինեն անվճռականությունից և կասկածից: Բայց նրանք պետք է այնուամենայնիվ պայքարեն այլընտրանքներով: Դժվար որոշումները կյանքի մի մասն են: Երբեմն բիզնես խաղը պահանջում է փոխզիջում, որպեսզի ավելի մեծ ներդրում լինի:
