Հայացքդ մի՛ շեղիր Աստծուց

Երբ որ մարդուն սեղանի շուրջ
Մի թաս գինով գովք են ասում,
Սակայն թաքուն հավաքվում լուրջ
Այդ նույն մարդուն են բամբասում,
Մի հավատա բամբասողին,
Թեկուզ քո հետ հաց կիսողին,
Թե քեզ հետո գովել սկսի,
Լավ իմացիր, նա մեկուսի,
Քեզանից էլ կբամբասի:

Երբ պաշտոնյան օրինազանց
Քեզ օրենք է քարոզում,
Կհասկանաս տարիներ անց
Թե քեզանից ինչ էր ուզում:
Շատ խոսողը ժամ է վատնում,
Սուտ խոստումների վրա,
Եվ գործի տեղ կյանքն է պատմում,
Հիմնված երազի վրա:

Որ մարմինդ առողջ մնա,
Հիվանդ օրդ գնա բուժման,
Բայց թե բուժողն հիվանդ է նա,
Ցավ կտա քեզ ինչպես դուշման:
Թե քո բուժման դեղ ունենար,
Իր վերքերը կլվանար:
Դու կարծում ես քեզ բուժում ե՞ն,
Օ՜, ո՛չ, քեզ տեսած օրվանից,
Իրականում ախորժում են
Դրամ կորզել քո գրպանից:

Այդ դրամը, այդ դրամը,
Շատերն իրենց «ես» ն են ծախում,
Հենց առնում եմ դրա համը:
Տունը, անգամ ազգն են լքում,
Ու պատրաստ են ամեն բանի,
Միայն մի քիչ ավելացնես
Պաշտամունքը իր գրպանի:

Նա, որ լքեց ազգն ու հողը,
Ամեն արժեք էժան կանի,
Ամռան տապին իր կեղծ դողը
Արևի հուրն էլ կքամի:
Ձմռանը տոթ է խոստանում,
Եթե վերջին շապիկդ հանես,
Սուր ժպիտով խինդ է սպանում.
Դավաճանին ընկեր չանես:

Օգնիր մարդուն, բայց զգուշ գրկիր
Որ կուլ չտաս խայծն իր կարթի,
Խայծն այդ հաճախ ժպիտ է մի,
Կամ բարի խոսք` իբր սրտից…
Սիրիր մարդուն, բայց զգուշ եղիր
Քեզ չծակի փուշն իր վարդի,
Աստծուց հայացքդ մի շեղիր,
Խոսքն Իր ճամփադ միշտ կհարթի:

Ռուբեն Կարոյան